Najstarszą część klasztoru stanowi XIX-wieczny dworek szlachecki, dawniej będący własnością dziedzica, pana Bilaszewskiego. Dworek znajdował się na terenach należących do Niemców, którzy gnębili Polaków wysokimi podatkami, zmuszając ich do opuszczania domów. Posiadłość przejęła niemiecka Komisja Osadnicza i w dworku zamieszkał pastor protestancki z rodziną. Niemcy wybudowali dwa równoległe baraki, do których wprowadzili sieroty: chłopców i dziewczynki. Był to czas I wojny światowej. Po zakończeniu wojny Niemcy opuścili teren i dom.